Terkilan hati saya pada suku tahun pertama 2014 ini bila melihat beberapa kedai Melayu di Bandar Saujana Utama, Sungai Buloh, Selangor kini bertukar tangan menjadi kedai diusahakan peniaga Cina.
Ada kedai runcit lot tepi sudah beberapa kali bertukar tangan pemilik Melayu. Malah ada peniaga Melayu ‘terakhir’ itu mendapat bantuan melalui program Transformasi Kedai Runcit atau akronimnya TUKAR tetapi tak sampai setahun, bungkus juga akhirnya.
Bukan sebab tidak dapat sambutan kalangan penduduk Melayu tetapi mungkin kurang layanan daripada tuan punya kedai. Kini kedai TUKAR itu bertukar jadi kedai tayar diusahakan peniaga Cina.
Apa yang menghairankan ialah kedai yang dimajukan oleh peniaga Aceh terus menerima sokongan daripada penduduk Melayu kawasan bandar baharu ini.
Kawasan yang mula membangun ini seperti kawasan bandar baharu di pinggir Kuala Lumpur yang lain kini giat diterokai oleh peniaga Cina dari bandar. Misalnya di kawasan Saujana Utama banyak peniaga Cina dari Segambut, Jinjang dan Kepong sudah membuka kedai servis kereta di sini.
Bukan sahaja beberapa kedai runcit Melayu bungkus dan lari ke kawasan lain, restoran pun ikut sama. Nampaknya yang bertahan hanya peniaga Melayu yang gigih.
Apabila tidak lagi berniaga di kedai, ada bekas pengusaha restoran yang berniaga di bawah pokok, malah lebih berani lagi masak di atas lori pada waktu malam.
Nampaknya perniagaan mereka ini sehingga kini terus menerima sambutan. Soalnya kenapa mereka tak kekal berniaga di premis seperti restoran.
Setelah memerhati kawasan perniagaan di kota Kuala Lumpur dan Bandar Saujana Utama, maka rumusan awal saya ialah ada kaitannya dengan kenaikan kadar sewa. Sebuah klinik bumiputera di Sri Gombak misalnya tiga kali berpindah premis di sekitar kawasan tersebut. Daripada lokasi di lot tepi menghadap jalan besar kini tersergam McDonald’s, klinik itu beralih ke lot tengah dalam deretan yang sama, kemudian berpindah lagi ke tiga blok sebelah belakang daripada premis awal. Hujung tahun lalu sebelum berpindah terus dari Sri Gombak ke premis sendiri di Selayang Baharu, klinik itu terpaksa beroperasi di tingkat satu sebelah premis lamanya.
Menurut pengusaha klinik itu yang juga doktor berpengalaman, beliau terpaksa berpindah-pindah selang beberapa tahun kerana kadar sewa yang meningkat.
Cuba kita perhatikan dengan mata sendiri, kebanyakan kedai yang dikosongkan oleh pengusaha Melayu itu kini diisi oleh peniaga Cina. Tak apalah, negara kita mengamalkan sistem pasaran terbuka, jadi sesiapa warga Malaysia boleh berniaga.
Sebelum ini kita sudah muak mendengar kisah peniaga Melayu yang terpaksa bayar sewa mahal untuk premis perniagaan yang dimiliki tauke Cina. Kenaikan sewa menyebabkan mereka melepaskan tekanan dengan menaikkan harga jualan kerana mahu menampung kenaikan sewa premis. Tambah lagi dengan kenaikan harga barang bekalan yang juga dikuasai oleh peniaga Cina, maka semakin tertekan peniaga Melayu.
Dahulu saya fikir peniaga dan pengusaha, khususnya di pusat beli-belah bandar besar sahaja yang teraniaya. Rupa-rupanya penyakit naikkan sewa premis sudah merebak ke kawasan pembangunan yang baharu dan pesat pertumbuhannya ini. Hal ini bukan berlaku di Bandar Saujana Utama sahaja tetapi bandar-bandar baharu yang lain terutama di Lembah Klang.
Sebelum pilihan raya umum tahun lalu, seorang pemikir Melayu membisikkan kepada saya, cara untuk ‘bunuh’ peniaga Melayu ialah menaikkan kadar sewa yang melampau tinggi. Ada bernas kata-katanya. Kadang-kadang harga sewa biarlah realistik. Kalau pendapatan perniagaan sehari sekitar RM200, mana logik sewa dikenakan RM3,500 sebulan. Mana wang nak bayar bil utiliti, upah untuk diri sendiri pun tak cukup.
Sejak dua tiga tahun lalu, kenaikan harga rumah kedai dan sewa premis secara mendadak dan keterlaluan turut memberi kesan kepada harga barangan, seterusnya kepada pengguna.
Kita faham kerajaan tidak membenarkan peniaga-peniaga menaikkan harga barang dengan sewenang-wenangnya tetapi tidak siapa pantau pihak pengurusan lot kedai atau atau tauke premis daripada menaikkan sewa.
Sekiranya pengusaha dan peniaga perlu membayar sewa yang mahal, sudah tentulah mereka terpaksa menaikkan harga barangan untuk terus hidup. Inilah yang mungkin berlaku apabila satu demi satu perniagaan Melayu ditutup atau bungkus.
Ada baiknya pihak berkuasa yang berkenaan membuat pemantauan dan mengawal selia kadar sewa serta kadar kenaikan yang dikenakan terhadap peniaga sebagai salah satu kaedah menangani permasalahan ini.
Jika isu ini dibiarkan berlarutan, kita tidak menolak kemungkinan akan berlaku keadaan di mana negara akan kekal maju, tetapi peniaga Melayu kekal hidup di takuk yang sama. - Utusan Malaysia
Ada kedai runcit lot tepi sudah beberapa kali bertukar tangan pemilik Melayu. Malah ada peniaga Melayu ‘terakhir’ itu mendapat bantuan melalui program Transformasi Kedai Runcit atau akronimnya TUKAR tetapi tak sampai setahun, bungkus juga akhirnya.
Bukan sebab tidak dapat sambutan kalangan penduduk Melayu tetapi mungkin kurang layanan daripada tuan punya kedai. Kini kedai TUKAR itu bertukar jadi kedai tayar diusahakan peniaga Cina.
Apa yang menghairankan ialah kedai yang dimajukan oleh peniaga Aceh terus menerima sokongan daripada penduduk Melayu kawasan bandar baharu ini.
Kawasan yang mula membangun ini seperti kawasan bandar baharu di pinggir Kuala Lumpur yang lain kini giat diterokai oleh peniaga Cina dari bandar. Misalnya di kawasan Saujana Utama banyak peniaga Cina dari Segambut, Jinjang dan Kepong sudah membuka kedai servis kereta di sini.
Bukan sahaja beberapa kedai runcit Melayu bungkus dan lari ke kawasan lain, restoran pun ikut sama. Nampaknya yang bertahan hanya peniaga Melayu yang gigih.
Apabila tidak lagi berniaga di kedai, ada bekas pengusaha restoran yang berniaga di bawah pokok, malah lebih berani lagi masak di atas lori pada waktu malam.
Nampaknya perniagaan mereka ini sehingga kini terus menerima sambutan. Soalnya kenapa mereka tak kekal berniaga di premis seperti restoran.
Setelah memerhati kawasan perniagaan di kota Kuala Lumpur dan Bandar Saujana Utama, maka rumusan awal saya ialah ada kaitannya dengan kenaikan kadar sewa. Sebuah klinik bumiputera di Sri Gombak misalnya tiga kali berpindah premis di sekitar kawasan tersebut. Daripada lokasi di lot tepi menghadap jalan besar kini tersergam McDonald’s, klinik itu beralih ke lot tengah dalam deretan yang sama, kemudian berpindah lagi ke tiga blok sebelah belakang daripada premis awal. Hujung tahun lalu sebelum berpindah terus dari Sri Gombak ke premis sendiri di Selayang Baharu, klinik itu terpaksa beroperasi di tingkat satu sebelah premis lamanya.
Menurut pengusaha klinik itu yang juga doktor berpengalaman, beliau terpaksa berpindah-pindah selang beberapa tahun kerana kadar sewa yang meningkat.
Cuba kita perhatikan dengan mata sendiri, kebanyakan kedai yang dikosongkan oleh pengusaha Melayu itu kini diisi oleh peniaga Cina. Tak apalah, negara kita mengamalkan sistem pasaran terbuka, jadi sesiapa warga Malaysia boleh berniaga.
Sebelum ini kita sudah muak mendengar kisah peniaga Melayu yang terpaksa bayar sewa mahal untuk premis perniagaan yang dimiliki tauke Cina. Kenaikan sewa menyebabkan mereka melepaskan tekanan dengan menaikkan harga jualan kerana mahu menampung kenaikan sewa premis. Tambah lagi dengan kenaikan harga barang bekalan yang juga dikuasai oleh peniaga Cina, maka semakin tertekan peniaga Melayu.
Dahulu saya fikir peniaga dan pengusaha, khususnya di pusat beli-belah bandar besar sahaja yang teraniaya. Rupa-rupanya penyakit naikkan sewa premis sudah merebak ke kawasan pembangunan yang baharu dan pesat pertumbuhannya ini. Hal ini bukan berlaku di Bandar Saujana Utama sahaja tetapi bandar-bandar baharu yang lain terutama di Lembah Klang.
Sebelum pilihan raya umum tahun lalu, seorang pemikir Melayu membisikkan kepada saya, cara untuk ‘bunuh’ peniaga Melayu ialah menaikkan kadar sewa yang melampau tinggi. Ada bernas kata-katanya. Kadang-kadang harga sewa biarlah realistik. Kalau pendapatan perniagaan sehari sekitar RM200, mana logik sewa dikenakan RM3,500 sebulan. Mana wang nak bayar bil utiliti, upah untuk diri sendiri pun tak cukup.
Sejak dua tiga tahun lalu, kenaikan harga rumah kedai dan sewa premis secara mendadak dan keterlaluan turut memberi kesan kepada harga barangan, seterusnya kepada pengguna.
Kita faham kerajaan tidak membenarkan peniaga-peniaga menaikkan harga barang dengan sewenang-wenangnya tetapi tidak siapa pantau pihak pengurusan lot kedai atau atau tauke premis daripada menaikkan sewa.
Sekiranya pengusaha dan peniaga perlu membayar sewa yang mahal, sudah tentulah mereka terpaksa menaikkan harga barangan untuk terus hidup. Inilah yang mungkin berlaku apabila satu demi satu perniagaan Melayu ditutup atau bungkus.
Ada baiknya pihak berkuasa yang berkenaan membuat pemantauan dan mengawal selia kadar sewa serta kadar kenaikan yang dikenakan terhadap peniaga sebagai salah satu kaedah menangani permasalahan ini.
Jika isu ini dibiarkan berlarutan, kita tidak menolak kemungkinan akan berlaku keadaan di mana negara akan kekal maju, tetapi peniaga Melayu kekal hidup di takuk yang sama. - Utusan Malaysia
No comments:
Post a Comment